దూరం కలిగించే ఆవేదన...

ఒక ప్రాణమిత్రుడిని కలిసి చాలా రోజులైంది. కేవలం కళ్ళతోనే మాట్లాడుకొగల స్నేహం అది. అన్నాళ్ళ తరువాత కలిసిన స్నేహితుడితో ఏం మాట్లాడతాను? ఐదు పద్యాల్లో వ్రాయమని ఆజ్ఞ. సరే,

" నారాయణం నమస్కృత్య నరం చైవ నరాధిపం
దేవీం సరస్వతీం వ్యాసం తతో జయముదీరయేత్"

అనుకోని మొదలెట్టాను. ఇందులో ఏమైనా మహిమ ఉంటే అది ఆ కళామతల్లిది. ఆ పైన నన్ను అత్యంత ప్రీతిపాత్రం గా చూసుకుంటూ, నాలోని లోపాలను పట్టించుకోకుండా "నా వాడు", అనుకున్న స్నేహితులది.


కం:-
సుఖులే మాతాపితరుల్
సుఖులే నీబంధుజనులు సుమధురభాషుల్
సుఖులే భార్యాబిడ్డలు
సుఖులే నాబోటి సఖులు సుఖివే గదరా?

కం:-
దూరము మన యిరువురి నడి
జేరితినని గర్వపడెను జీవనములలో
మారని మన బంధము గని
నేరము జేసితిననుకొనినేమో గదరా?

కం:-
వేరుగ మిగిలితి నేనిట
తీరుగ నీ జోడు లేక తిమిరము నిండెన్
భారము పెరిగెను మనసున
నేరుగ నిను కనగలేక నే సగమైతిన్

కం:-
యే గ్రహములు యిరువురిపై
ఆగ్రహమొందెనొ తెలియదు అరుణుడు రాడే
జాగ్రద్భావము బోయెను
ఈ గ్రహణము తాళలేక ఖిన్నుడనైతిన్

కం:-
మారెను మబ్బుగ జూడర
కారని నాకంటి నీరు కన్నుల క్రిందన్
జారెను జలజల మనుచున్
చేరగ నీ చెలిమి చలువ చెంతనె మిత్రం


(ఈ పద్యాలు నేను మొదట వ్రాసినవి. ఇందులో కొన్ని వ్యాకరణ దోషాలు ఉన్నాయి అని పెద్దలు చెప్పారు. ఇవి సరిచేస్తాను, వీలు చిక్కినప్పుడు)