సనాతన ధర్మానికి వేదాలు మూలం. వేదాలు తిరుగు లేనివన్నది సనాతనధర్మంలో మొదటి సూత్రం. వేదాలు, ఉపనిషత్తులు, బ్రహ్మసూత్రాలు, పురాణాలు, ఇతిహాసాలు తరతరాలుగా సనాతనధర్మంలో గురుముఖతః ప్రచారం ఔతూ, పరంపర ద్వారా కొనసాగుతూ వచ్చాయి.
భారతంలోనే చార్వాకం, బౌద్ధం, జైనధర్మం మొదలైన మతాలు ఉన్నాయి. ఇవన్నీ వేదాల యొక్క పరమోత్కృష్టతని ఉల్లంఘించిన మతాలు. శంకరాచార్యుడు జన్మించిన సమయానికి ఇవన్నీ భారతదేశంలో బలంగా పాతుకుపోయాయి. సనాతనధర్మానికి విలువ లేక, నాస్తికత ప్రజ్వలించింది. అటువంటి సమయంలో శంకరాచార్యులు వాటన్నిటినీ తిరస్కరించి తిరిగి భారతదేశంలో సనాతనధర్మాన్ని పునఃస్థాపించారు అనడంలో ఏ మాత్రం అతిశయోక్తి లేదు. వేదాలను, ఉపనిషత్తులను, బ్రహ్మసూత్రాలను అధ్యయనం చేసి, వారి గురువులైన గోవిందభగవత్పాదుల అనుగ్రహంతో అద్వైతాన్ని జగత్తుకు అందించారు. ముప్పై రెండేళ్ళ జీవితంలో ఆయన సాధించిన విజయాలను, ఆయన అందించిన భాష్యాలను, స్తోత్రరత్నాలను పరిశీలిస్తే ఆయన దైవాంశసంభూతులనడంలో, ఆత్మవంచన చేసుకోని ఏ ఒక్కరికీ, సందేహం ఉండదు.
శంకరాచార్యుల గురించి చెప్పడానికి ఒక జీవితం సరిపోదు. కానీ, ఆయన ఆశించినది, ఆయన గురించి మనం చెప్పుకోవడం కాదు, మనం అద్వైతానుభవాన్ని పొంది విముక్తులమవ్వాలని. అందుకే ఆయన ఆలోచనల సారాన్ని మనకు వివేకచూడామణి గా అందించారు. ఆ వివేకచూడామణి శ్లోకాలను, స్వామీ తురియానంద వ్రాసిన అనువాదాన్ని ఈ మధ్యనే నేను చదివాను.
వివేకచూడామణికి, భగవద్గీతకి చాలా దగ్గర సంబంధం ఉన్నా వివేకచూడామణి అధ్యాత్మికంగా చాలా పురోగమించినవాళ్ళకు తప్ప జీర్ణం కాదు. భగవద్గీతలో పిల్ల, పెద్ద, పండితుడు, పామరుడు అందరూ అర్థం చేసుకోగలిగిన ఘట్టాలు ఉంటాయి. కృష్ణపరమాత్మ కర్మ, జ్ఞాన, ధ్యాన, భక్తి యోగాలను సూచించి వీటిల్లో భక్తియోగం సులభమైనదని, అందరికీ ఆచరణయోగ్యమైనది అని నిర్దేశించాడు. అది మనందరికీ శిరోధార్యం. ఆది శంకరుడు భారతదేశాన్ని చుట్టినప్పుడు బౌద్ధమతం ప్రాచుర్యంలో ఉంది. బౌద్ధమతం వేదాలను, ఈశ్వరుణ్ణి తిరస్కరిస్తుంది. మఱొక్క అడుగు ముందుకేసి ఏకంగా "ఆత్మ" అనేదే లేదు అంటుంది. అటువంటి వారితో వాదించి సనాతనధర్మ వైశిష్ట్యాన్ని చూపడానికి శంకరుడు కూడా అదే స్థాయి abstraction ని ఉపయోగించి, వారి వాదనాపద్ధతులను కూడా అనుసరించి వారిని ఓడించారు. స్వయంగా భక్తిమార్గాన్ని కూడా అనుసరిస్తూనే, జ్ఞానమార్గంలో వెళ్ళి ఉపనిషత్తులను ఎంతో లోతుగా అధ్యయనం చేసి, వాటి సారం జీవాత్మ-పరమాత్మల యొక్క ఏకత్వమని, ఆ అద్వైతాన్ని ప్రబోధించారు.
అధ్యాత్మవిద్యను అధ్యయనం చేయడం చాలా కష్టం, దాన్ని ఆచరించడం మరింత కష్టం. అందుకే కృష్ణపరమాత్మ భగవద్గీతలో ఇలా అన్నాడు:
మనుష్యాణాం సహస్రేషు, కశ్చిత్ యతతి సిద్ధయే
యతతాం అపి సిద్ధానాం, కశ్చిత్ మాం వేత్తి తత్త్వతః
దీని భావం, "వెయ్యిమంది మనుషులలో మోక్షం కొఱకు ప్రయత్నించేవాడు ఒక్కడు ఉంటాడు. అలాంటివారిలో ఎవరో ఒకరికి మాత్రమే నేను అర్థమవుతాను", అని.
కృష్ణుడు చెప్పిన యోగాలన్నీ కూడా, "అనుసరిస్తున్నాము" అనుకుని ఆత్మవంచన చేసుకునేవారు నిత్యజీవితంలో కనిపిస్తూ ఉంటారు. జీవితాంతం తన సంతృప్తి కోసం కర్మలని ఆచరిస్తూ, ఫలితాలను చూసి మురిసిపోతూ చివరికి అంతా భగవంతుడికి అర్పిస్తున్నాను అనుకుంటారు. అది కర్మయోగమని వారు అనుకున్నా, ఒక రకంగా చెప్పాలి అంటే ఎంగిలే. మఱి కొందరు జ్ఞానయోగంలో ఉన్నాము అనుకుంటూ పుస్తకాలు తిరగేస్తూ వాదించుకుంటూ ఉంటారు. పఠనం, వాదన రెండూ తప్పు కావు కానీ, ఆ వాదనలో ఎంత వరకు మోక్షప్రయాస ఉందో కూడా గమనించుకోకుంటే అది పాండిత్యం కాదు, శబ్దప్రచ్చన్నపామరత్వం అవుతుంది. ధ్యానయోగం పేరుతో అంతర్యానం చేసుకోకపోతే అది నిద్రతోనే సమానం. అందుకే అర్జునుడు కూడా ధ్యానయోగాన్ని కృష్ణపరమాత్మ సూచించగానే "నా వల్ల కాదు", అన్నాడు. చివరిగా భక్తియోగం అనుసరిస్తున్నాము అనుకునే వారు కూడా సమదర్శిత్వాన్ని, స్థితప్రజ్ఞని, అనన్యచింతనని ఇవ్వకపోతే భగవంతుడికి కొంచెం దగ్గరవ్వడం, పుణ్యార్జన జరుగుతాయి కానీ, మోక్షాణికి ఒకడుగు ఇటు ప్రక్కన వదిలేసే అవకాశం ఉంది.
ముఖ్యంగా భక్తిని సరిగ్గా అర్థం చేసుకోని వారు ఆ మార్గంలో వెళ్తున్నాము అనుకుంటారే కానీ పరమాత్ముణ్ణి కూడా తమ దైనందినజీవితంలో ఒక వస్తువు లాగా భావించే ప్రమాదంలో ఉంటారు. భక్తి పేరుతో కొందరు, ప్రజల సొమ్ము దోచుకున్నదంతా దోచుకుని, దేవాలయాలకు కిరీటాలు విరాళంగా ఇచ్చి వారి పాపాలు తొలగిపోయాయి అనుకుంటారు. కొందరు రోజూ పొద్దున్న దణ్ణం పెడుతూనే దేవుడు వారికేదో ఋణపడిపోయినట్టు భావిస్తుంటారు. అడిగితే, "He is my best friend." అంటారు. మఱి కొందరు నామమాత్రంగా పూజలు, జపాలు చేస్తూ ఉంటారు. పూజ, జపం చేసినప్పుడల్లా దృష్టి ఫలితం మీదనే. ఆ ఫలితం ప్రసాదం కావచ్చును, కార్యసిద్ధి కావచ్చును. కొందరు మాత్రమే దైవాన్ని తలుచుకున్నప్పుడు ఆ దైవం సామీప్యతను అనుభవించగలుగుతారు.
ఈ విషయాన్ని గుర్తించో ఏమో శంకరులు నిర్ద్వంద్వంగా ఈ విధంగా అన్నారు:
5. పఠంతు శాస్త్రాణి, యజంతు దేవాన్, కుర్వంతు కర్మాణి, భజంతు దేవతాః
ఆత్మైకబోధేన వినాపి ముక్తిః న సిద్ధ్యతి బ్రహ్మశతాంతరేऽపి
13. అర్థస్య నిశ్చయో దృష్టో విచారేణ హితోక్తితః
న స్నానేన, న దానేన, న ప్రాణాయామశతేన వా
ఈ శ్లోకాల భావం "శాస్త్రాలు చదివినా, దేవతల ప్రీత్యర్థం యజ్ఞాలు చేసినా, దేవతలను భజించినా, మనిషి తాను ఆత్మ అన్న విషయం తెలుసుకోకపోతే కోటి-కోటి సంవత్సరాలైనా ముక్తిని పొందలేడు. పుణ్యనదీస్నానాలు, దానాలు, ప్రాణాయామాదులు సత్యం తెలుసుకోవడానికి దోహదపడవు. కేవలం గురూక్తులపైన దృష్టిని ఉంచి అర్థం చేసుకోవడం వలనే ఆత్మజ్ఞానం కలుగుతుంది. ", అని.
భక్తియోగాన్ని నమ్మినవారికి ఈ రెండు పద్యాలూ కర్కశంగా తోచవచ్చును. స్వయంగా కృష్ణపరమాత్ముడే "సర్వధర్మాన్ పరిత్యజ్య మామేకం శరణం వ్రజ" అని చెప్పాడు కదా? మఱి దేవుడు మోక్షాన్ని ఇవ్వడంటారేమిటి అని. శంకరాచార్యులు చెప్తోన్నది ఈ దేహంలోని వాసనలు నీకు ఉన్నంత కాలం, "నేను" అన్నప్పుడు "దేహాన్ని" కూడా కలుపుకొంటున్నంత కాలం నీకు ముక్తి లేదు అని. భక్తిమార్గంలో కూడా సరిగ్గా పయనిస్తున్నవారికి ఆత్మైక భావం కలుగుతుంది. అది కలగకుంటే ఎక్కడో పొరబాటు ఉంది అని.
శంకరుడు వివేకచూడామణిలో రెండుమూడు సార్లు తప్ప దేవుడు అన్న పదాన్ని ప్రస్తావించలేదు. దానికి కారణం ఆయనకు భక్తి లేకపోవడమో, ఆయనకు భక్తియొగంపైన నమ్మకం లేకనో కాదు. కర్మ, జ్ఞానం, ధ్యానం, భక్తి -- ఏ యోగాన్ని అనుసరించిన ముముక్షువుకైనా ఆయన చెప్పిన విషయాలు ఏదో ఒక సమయంలో ఎదురౌతాయి అని.
(ఇంకా ఉంది...)
భారతంలోనే చార్వాకం, బౌద్ధం, జైనధర్మం మొదలైన మతాలు ఉన్నాయి. ఇవన్నీ వేదాల యొక్క పరమోత్కృష్టతని ఉల్లంఘించిన మతాలు. శంకరాచార్యుడు జన్మించిన సమయానికి ఇవన్నీ భారతదేశంలో బలంగా పాతుకుపోయాయి. సనాతనధర్మానికి విలువ లేక, నాస్తికత ప్రజ్వలించింది. అటువంటి సమయంలో శంకరాచార్యులు వాటన్నిటినీ తిరస్కరించి తిరిగి భారతదేశంలో సనాతనధర్మాన్ని పునఃస్థాపించారు అనడంలో ఏ మాత్రం అతిశయోక్తి లేదు. వేదాలను, ఉపనిషత్తులను, బ్రహ్మసూత్రాలను అధ్యయనం చేసి, వారి గురువులైన గోవిందభగవత్పాదుల అనుగ్రహంతో అద్వైతాన్ని జగత్తుకు అందించారు. ముప్పై రెండేళ్ళ జీవితంలో ఆయన సాధించిన విజయాలను, ఆయన అందించిన భాష్యాలను, స్తోత్రరత్నాలను పరిశీలిస్తే ఆయన దైవాంశసంభూతులనడంలో, ఆత్మవంచన చేసుకోని ఏ ఒక్కరికీ, సందేహం ఉండదు.
శంకరాచార్యుల గురించి చెప్పడానికి ఒక జీవితం సరిపోదు. కానీ, ఆయన ఆశించినది, ఆయన గురించి మనం చెప్పుకోవడం కాదు, మనం అద్వైతానుభవాన్ని పొంది విముక్తులమవ్వాలని. అందుకే ఆయన ఆలోచనల సారాన్ని మనకు వివేకచూడామణి గా అందించారు. ఆ వివేకచూడామణి శ్లోకాలను, స్వామీ తురియానంద వ్రాసిన అనువాదాన్ని ఈ మధ్యనే నేను చదివాను.
వివేకచూడామణికి, భగవద్గీతకి చాలా దగ్గర సంబంధం ఉన్నా వివేకచూడామణి అధ్యాత్మికంగా చాలా పురోగమించినవాళ్ళకు తప్ప జీర్ణం కాదు. భగవద్గీతలో పిల్ల, పెద్ద, పండితుడు, పామరుడు అందరూ అర్థం చేసుకోగలిగిన ఘట్టాలు ఉంటాయి. కృష్ణపరమాత్మ కర్మ, జ్ఞాన, ధ్యాన, భక్తి యోగాలను సూచించి వీటిల్లో భక్తియోగం సులభమైనదని, అందరికీ ఆచరణయోగ్యమైనది అని నిర్దేశించాడు. అది మనందరికీ శిరోధార్యం. ఆది శంకరుడు భారతదేశాన్ని చుట్టినప్పుడు బౌద్ధమతం ప్రాచుర్యంలో ఉంది. బౌద్ధమతం వేదాలను, ఈశ్వరుణ్ణి తిరస్కరిస్తుంది. మఱొక్క అడుగు ముందుకేసి ఏకంగా "ఆత్మ" అనేదే లేదు అంటుంది. అటువంటి వారితో వాదించి సనాతనధర్మ వైశిష్ట్యాన్ని చూపడానికి శంకరుడు కూడా అదే స్థాయి abstraction ని ఉపయోగించి, వారి వాదనాపద్ధతులను కూడా అనుసరించి వారిని ఓడించారు. స్వయంగా భక్తిమార్గాన్ని కూడా అనుసరిస్తూనే, జ్ఞానమార్గంలో వెళ్ళి ఉపనిషత్తులను ఎంతో లోతుగా అధ్యయనం చేసి, వాటి సారం జీవాత్మ-పరమాత్మల యొక్క ఏకత్వమని, ఆ అద్వైతాన్ని ప్రబోధించారు.
అధ్యాత్మవిద్యను అధ్యయనం చేయడం చాలా కష్టం, దాన్ని ఆచరించడం మరింత కష్టం. అందుకే కృష్ణపరమాత్మ భగవద్గీతలో ఇలా అన్నాడు:
మనుష్యాణాం సహస్రేషు, కశ్చిత్ యతతి సిద్ధయే
యతతాం అపి సిద్ధానాం, కశ్చిత్ మాం వేత్తి తత్త్వతః
దీని భావం, "వెయ్యిమంది మనుషులలో మోక్షం కొఱకు ప్రయత్నించేవాడు ఒక్కడు ఉంటాడు. అలాంటివారిలో ఎవరో ఒకరికి మాత్రమే నేను అర్థమవుతాను", అని.
కృష్ణుడు చెప్పిన యోగాలన్నీ కూడా, "అనుసరిస్తున్నాము" అనుకుని ఆత్మవంచన చేసుకునేవారు నిత్యజీవితంలో కనిపిస్తూ ఉంటారు. జీవితాంతం తన సంతృప్తి కోసం కర్మలని ఆచరిస్తూ, ఫలితాలను చూసి మురిసిపోతూ చివరికి అంతా భగవంతుడికి అర్పిస్తున్నాను అనుకుంటారు. అది కర్మయోగమని వారు అనుకున్నా, ఒక రకంగా చెప్పాలి అంటే ఎంగిలే. మఱి కొందరు జ్ఞానయోగంలో ఉన్నాము అనుకుంటూ పుస్తకాలు తిరగేస్తూ వాదించుకుంటూ ఉంటారు. పఠనం, వాదన రెండూ తప్పు కావు కానీ, ఆ వాదనలో ఎంత వరకు మోక్షప్రయాస ఉందో కూడా గమనించుకోకుంటే అది పాండిత్యం కాదు, శబ్దప్రచ్చన్నపామరత్వం అవుతుంది. ధ్యానయోగం పేరుతో అంతర్యానం చేసుకోకపోతే అది నిద్రతోనే సమానం. అందుకే అర్జునుడు కూడా ధ్యానయోగాన్ని కృష్ణపరమాత్మ సూచించగానే "నా వల్ల కాదు", అన్నాడు. చివరిగా భక్తియోగం అనుసరిస్తున్నాము అనుకునే వారు కూడా సమదర్శిత్వాన్ని, స్థితప్రజ్ఞని, అనన్యచింతనని ఇవ్వకపోతే భగవంతుడికి కొంచెం దగ్గరవ్వడం, పుణ్యార్జన జరుగుతాయి కానీ, మోక్షాణికి ఒకడుగు ఇటు ప్రక్కన వదిలేసే అవకాశం ఉంది.
ముఖ్యంగా భక్తిని సరిగ్గా అర్థం చేసుకోని వారు ఆ మార్గంలో వెళ్తున్నాము అనుకుంటారే కానీ పరమాత్ముణ్ణి కూడా తమ దైనందినజీవితంలో ఒక వస్తువు లాగా భావించే ప్రమాదంలో ఉంటారు. భక్తి పేరుతో కొందరు, ప్రజల సొమ్ము దోచుకున్నదంతా దోచుకుని, దేవాలయాలకు కిరీటాలు విరాళంగా ఇచ్చి వారి పాపాలు తొలగిపోయాయి అనుకుంటారు. కొందరు రోజూ పొద్దున్న దణ్ణం పెడుతూనే దేవుడు వారికేదో ఋణపడిపోయినట్టు భావిస్తుంటారు. అడిగితే, "He is my best friend." అంటారు. మఱి కొందరు నామమాత్రంగా పూజలు, జపాలు చేస్తూ ఉంటారు. పూజ, జపం చేసినప్పుడల్లా దృష్టి ఫలితం మీదనే. ఆ ఫలితం ప్రసాదం కావచ్చును, కార్యసిద్ధి కావచ్చును. కొందరు మాత్రమే దైవాన్ని తలుచుకున్నప్పుడు ఆ దైవం సామీప్యతను అనుభవించగలుగుతారు.
ఈ విషయాన్ని గుర్తించో ఏమో శంకరులు నిర్ద్వంద్వంగా ఈ విధంగా అన్నారు:
5. పఠంతు శాస్త్రాణి, యజంతు దేవాన్, కుర్వంతు కర్మాణి, భజంతు దేవతాః
ఆత్మైకబోధేన వినాపి ముక్తిః న సిద్ధ్యతి బ్రహ్మశతాంతరేऽపి
13. అర్థస్య నిశ్చయో దృష్టో విచారేణ హితోక్తితః
న స్నానేన, న దానేన, న ప్రాణాయామశతేన వా
ఈ శ్లోకాల భావం "శాస్త్రాలు చదివినా, దేవతల ప్రీత్యర్థం యజ్ఞాలు చేసినా, దేవతలను భజించినా, మనిషి తాను ఆత్మ అన్న విషయం తెలుసుకోకపోతే కోటి-కోటి సంవత్సరాలైనా ముక్తిని పొందలేడు. పుణ్యనదీస్నానాలు, దానాలు, ప్రాణాయామాదులు సత్యం తెలుసుకోవడానికి దోహదపడవు. కేవలం గురూక్తులపైన దృష్టిని ఉంచి అర్థం చేసుకోవడం వలనే ఆత్మజ్ఞానం కలుగుతుంది. ", అని.
భక్తియోగాన్ని నమ్మినవారికి ఈ రెండు పద్యాలూ కర్కశంగా తోచవచ్చును. స్వయంగా కృష్ణపరమాత్ముడే "సర్వధర్మాన్ పరిత్యజ్య మామేకం శరణం వ్రజ" అని చెప్పాడు కదా? మఱి దేవుడు మోక్షాన్ని ఇవ్వడంటారేమిటి అని. శంకరాచార్యులు చెప్తోన్నది ఈ దేహంలోని వాసనలు నీకు ఉన్నంత కాలం, "నేను" అన్నప్పుడు "దేహాన్ని" కూడా కలుపుకొంటున్నంత కాలం నీకు ముక్తి లేదు అని. భక్తిమార్గంలో కూడా సరిగ్గా పయనిస్తున్నవారికి ఆత్మైక భావం కలుగుతుంది. అది కలగకుంటే ఎక్కడో పొరబాటు ఉంది అని.
శంకరుడు వివేకచూడామణిలో రెండుమూడు సార్లు తప్ప దేవుడు అన్న పదాన్ని ప్రస్తావించలేదు. దానికి కారణం ఆయనకు భక్తి లేకపోవడమో, ఆయనకు భక్తియొగంపైన నమ్మకం లేకనో కాదు. కర్మ, జ్ఞానం, ధ్యానం, భక్తి -- ఏ యోగాన్ని అనుసరించిన ముముక్షువుకైనా ఆయన చెప్పిన విషయాలు ఏదో ఒక సమయంలో ఎదురౌతాయి అని.
(ఇంకా ఉంది...)
10 comments:
ఇంత చిన్న వయసులోనే ఆధ్యాత్మికంగా చాలా ఎత్తుకు ఎదిగారు.
చాగంటి కోటేశ్వరరావుగారి ఉపన్యాసంలాగా Enlighteningగా ఉంది మీ వ్యాసం.
శుభాభినందనలు
Nice explanation! Did you finish reading the entire book already? Of course, it takes much more time to really understand the content. And then may be many lifetimes to put it in practice. Will expect more articles from you.
BTW, Vivekananda responded the following to a question. Would be interested to know your thoughts on this:
What should be our attitude to the Vedas?
Swami Vivekananda - The Vedas, i.e. only those portions of them which agree with reason, are to be accepted as authority. Other Shastras, such as the Purânas etc., are only to be accepted so far as they do not go against the Vedas. All the religious thoughts that have come subsequent to the Vedas, in the world, in whatever part of it have been derived from the Vedas
@తేజస్వీ
మీ అభిమానానికి కృతజ్ఞతలు. నేను ఇంకా అద్వైతానుభూతిని పొందలేదు. అందుచేత అధ్యాత్మికంగా ఎదగడం లాంటి పెద్ద పదాలు నాకు వర్తించవండి. ఎప్పటికైనా మీ మాట నిజమవ్వాలని ఆశిస్తున్నాను, ప్రయత్నిస్తున్నాను.
@Phanindra
Yes, I read the book with the Samskrtam Slokas and English translation.
According to Jagadgurus like Krshna Paramatma, Adi Sankara, Ramanuja, Madhvachaarya -- the Vedas are above everything else. They are the foremost authority for Sanatana Dharma. You would've heard the story of Dharmapala (Guru of Mandana Misra before he became a disciple of Adi Sankara). Equal to the Vedas are Bhagavadgita, Upanishads and Brahma Sutras. Together, they are called Prasthanatrayi. All the great Gurus have commented on these three.
Unfortunately, the Puranas cannot be held as a standard except for imbibing bhakti in individuals. In my opinion, they could have been heavily modified with individual opinions and ulterior motives. Such verses in Puranas, Itihaasaas are called "Prakshiptams".
But what about some illogical verses in Vedas? I do not know of any good examples but I heard of them and since Vivekananda himself commented on that, it must be true.
Shouldn't we be courageous enough to discard things in Vedas which we feel are not logical not very well-intended?
Ofcourse, you can always say that it is an "interpretation mistake". But to interpret correctly, we have to sometimes make lengthy, strange and not so convincing arguments. So isnt it better to discard such verses?
Who are we to either retain or discard anything contained in the Vedas acording to our personal whims and fancies ? If not religious, they are at least historical documents. A document is an ancestral heritage of the nation and needs to be preserved as it is in its entirety, even if it sounds prejudicial to our contemporary convictions and logic ? After all religion is faith in action and need not have any logic behind it. After all, today we are NOT following the Vedas to the 100% extent. So, wheer does the expediency of getting rid of some portions arise ?
But the crux of the matter is, the Vedic language is exactly not the Sanksrit which we know today. Meanings have changed much beyond recognition in the past 6,000 years. The word Kratu, for example, means intention in the Vedic Sanskrit, while we understand it as yajna in modern Sanskrit. There are hundreds of such words. Even the Vedic grammar is different. I learnt that it was the common spoken language of laymen at that time.
So, before accusing some portions of the Vedas of being illogical and inconsistent, we need to accept the fact that we, as modern people far removed from the age of their origin, are prone to making grave Himalayan blunders while trying to interpret them.
@Phanindra
To understand Vedas is beyond our abilities. Each letter in Vedas has several meanings. Did you notice that while reciting some Vedas, the same word is repeating with different intonations several times in each verse?
The power of Vedas has stood the test of times. I will give you a few examples from the folklore and in the modern days too:
1. Mandana Misra's guru learned Buddhism under the pretext of an anti-Vedic person although he was a staunch believer of Vedas. One day his Guru started accusing Vedas beyond his point of tolerance and tears escaped his eyes. His Guru realized that he was a Vedic believer and asked his other disciples to push him from the peak of a hill. They did. At that time, he uttered aloud "If the Vedas are true, nothing shall happen to me". He lost one eye. He realized that by adding an "If" before "Vedas are true", he himself gave a source of doubt on Vedas. And therefore, he lost one eye. He finally sat in a funeral pire to absolve the sin of cheating a Guru (by giving wrong information about himself).
2. Did you read about Raghavendra Swami? Folklore has it that the Gandham he made while reading the verses related to Agni (from Vedas) used burnt the skin of those who applied it and that made while he was reading verses related to Varuna had a very soothing effect like water. We cannot afford to suspect the greatness of Raghavendra Swami because there are documented evidences in the British government about his spiritual advancement:
link from The Hindu
3. The most recent scientific experiment held in Kerala concluded that certain Yajnas have a positive effect on the growth of plants:
link from The Hindu
Vivekananda is a great saint and there is no doubt about it. But one must remember that the period during which he lived is a period of massive misinterpretation of certain Vedic scriptures for personal benefits. His intention in those statements would just be to avoid such exploitations.
Personally, while I believe that Vivekananda is a great Yogi, I believe that he intentionally tweaked our philosophies to suit the society. I find it hard to justify some of his statements that I have heard from unreliable sources (e.g., Adi Sankara borrowed thoughts from Buddha, Believing in collective liberation) since they are against evidence and Upanishadic logic.
In real life, my idols are people like Ramana Maharshi who are jeevanmuktas. I drew the chart at the time Ramana Maharshi left his body. I could clearly see his soul being liberated. While he was following very few of Vedic rituals, he never made any statement against them. It must be noted that while Vedic scriptures are a way to liberation for common man, once you approach liberation, emphasis on rituals is not important. Few avatarapurushas are able to reach liberation without the support of Vedas and in my life, so far, I found only one such person -- Ramana Maharshi.
@LBS and @Sandeep
I was completely misunderstood. I did not say any word against Vedas nor did I say that we need to remove some verses from Vedas! My knowledge of Vedas and Upanishads is very very little, but I have great admiration for the pearls of wisdom contained in them.
Let us say you start understanding the Vedas. And let us say you did not find some verses satisfying. You try to find explanations from great souls but still it is not appealing. Then what would you do? You just leave it and go the next verse. I believe we should have the courage to do this - "I did not find this good, may be my understanding is limited and the error is mine. But I will not accept it till I find a better explanation". Thats the attitude Vivekananda is speaking of. I agree with him, though you may not quite agree.
@Phanindra
The first line of your 2nd comment on the post "But what about some illogical verses in Vedas?" is a little dangerous if misunderstood :)
Anyway, traditionally many of our saints have had the courage to say "I'm not satisfied with this explanation of the verses in the Vedas". Adi Sankara was indisputable for over a millennium before Ramanuja expressed his unhappiness about some of the purports given by Adi Sankara. At that time, saying something against Adi Sankara could be fatal. Later Madhvacharya did the same to both Adi Sankara and Ramanuja. There are several schools which interpret Upanishads in different ways -- Advaitam, Visishtadvaitam, Dvaitam, Dvaitadvaitam, Achitnya Bhedabhedam and many more. Usually, the debate is about the interpretation of certain Upanishadic verses but not Vedas. But there is a possibility of them projecting different Vedic verses differently too.
To answer your question in one line, "It's OK to say - I am not able to wholeheartedly accept this explanation of the verse. But it is NEVER OK to say, this verse is meaningless". In fact, as I type this my mind trembled for a moment. Certain verses of Upanishads, Vedas may be lost or modified -- either in word or in meaning, but the sheer position of Vedas and Upanishads in Sanatana Dharma is unquestionable and supreme.
@Sandeep
Well, my question is clear enough. I asked it in a specific context too. I often notice that we (yes, including me) jump to conclusions when someone puts an uncomfortable question. We quickly label and generalize. This is a trap which we should be aware of.
I got what you said - Vedas are ultimate and any misunderstanding is our error not that of Vedas. While I have great respect for Vedas, I am OK to ignore some verses i.e even if someone says some verses in Vedas are bad, I can accept it.
BTW, I like upanishads more than Vedas coz they deal directly with the philosophical essence and are more specific & organized.
@Phanindra
Now that I seem to have a clear understanding of your question through your own explanation, the apparent initial meaning of your question is immaterial to us and others who follow the discussion completely. And that's desired.
Upanishads have been extolled by all Gurus from Krishna Paramatma. While Vedas cater to all the purusharthas (to the best of my understanding), Upanishads primarily concentrate on Mokshartham -- which is why, they are of utmost importance.
Post a Comment