నాకు చిన్నప్పుడు ఉప్మా, ఇడ్లీ - ఈ రెండింటి మీద కొంచెం చిన్నచూపు ఉండేది. ఐనా, చట్నీ బాగుంటే, అందులో ఇవి నంజుకుంటూ సర్దుకుపోయేవాణ్ణి. అమెరికా వచ్చాక మాత్రం ఉప్మా నా జీవనాధారం అయిపోయింది. అది ఎందుకో జీవితంలో ఒక్కసారైనా ఉప్మా వండినవాళ్ళకు తెలుస్తుంది. పావుగంటలో వండుకునే భారతీయ ఉపహారాలు చాలా తక్కువ. అందులో ఉప్మా శ్రేష్ఠమైనది అని నా అభిప్రాయం. పోకిరి సినిమాలో చెప్పినట్టు, "semesterలు semesterలు ఉప్మా తిని బ్రతికేస్తున్నాను". ఈవేళ కూడా అదే వండుకుని తిన్నాను. అది వండుతున్నప్పుడు నాకో కథ గుర్తొచ్చింది.
మాకు చిన్నప్పుడు బడిలో Moral Science చెప్పేవారు. ఐతే ఆరో తఱగతి దాటాక ఆ subject లో మార్కులు total లో లెక్కపెట్టేవారు కాదు. అందుచేత విద్యార్థులందరూ ఆ classలో కళ్ళు తెరిచి పడుకోవడం, book-cricket ఆడుకోవడం, మర్నాడు ఉదయానికి hand-writing వ్రాయడం వంటి పనులు చేసుకుంటూ ఉండేవారు. అది చెప్పడానికి వచ్చిన ఉపాధ్యాయులు మాకు ఈ subject అంటే ఆసక్తి లేదని గ్రహించి, కొంతసేపు విషయం చెప్పి, మధ్యలో విద్యార్థుల దృష్టిని మళ్ళీ తమవైపు మరల్చుకోవడానికి కథలు చెప్పేవారు. అలాంటి కథల్లోదే ఈ ఉప్మా కథ. చెప్పిన ఉపాధ్యాయుని పేరు ఆరుముగం శివసామి. ఇంతకీ ఆ కథ ఏమిటో చూద్దాము.
అనగనగా తమిళనాడులో, ఒక ఊళ్ళో ఒకబ్బాయి ఉన్నాడు. అతనికి చదువు అవ్వగానే ఎక్కడో ఉత్తరభారతదేశంలో ఉద్యోగం వచ్చింది. మనవాడా అరవోడు. పొట్ట కోస్తే హిందీ ముక్క రాదు. అక్కడికి వెళ్ళి ఉద్యోగంలో చేరాడే కానీ మరీ తిండికి ఇబ్బందయ్యింది. ఇతడికి వంట రాదు. బయట hotel లో దక్షిణభారతదేశపు వంటకాలు దొరకవు. ఒకసారి అతడు ఇంటికి వచ్చినప్పుడు అతను తింటున్న తీరుని బట్టి, "వీడు మన తిండికి మొహం వాచిపోయి ఉన్నాడు. వీడికి పెళ్ళి చేస్తే మంచిది", అని తల్లిదండ్రులు నిర్ణయించుకున్నారు. "బాగా వంట వచ్చిన అమ్మాయి కావాలి" అనుకుని, సంబంధాలు వెతగ్గా వెతగ్గా ఒకమ్మాయి photo అతడికి బాగా నచ్చింది.
ఒక సుముహూర్తంలో అందరూ కలిసి పెళ్ళి చూపులకు వెళ్ళారు. అక్కడ ఉప్మా పెట్టారు. ఆ ఉప్మా తిన్న కుఱ్ఱాడు పెనం మీద పడ్డ వెన్నముద్దలాగా కరిగిపోయాడు. ఆ ఉప్మా అమ్మాయే చేసింది అని తెలుసుకుని మురిసిపోయాడు. అమ్మాయి అందరికీ బాగా నచ్చింది. పెద్దలు అన్నీ మాట్లాడుకుని పెళ్ళి జరిపించారు.
స్వంత ఊరు వచ్చిన మొదటి రోజు, అతను భార్యతో, "నువ్వు పెళ్ళిచూపులప్పుడు చేసి పెట్టిన ఉప్మా అద్భుతం. మళ్ళీ చెయ్యవూ?" అన్నాడు. ఆమె అందుకు అంగీకరించి, చక్కగా వండిపెట్టింది. మనవాడు కొత్త పెళ్ళికొడుకు కావడం చేత ఎంత తింటున్నాడో చూసుకోకుండా సుబ్బరంగా తినేసి "మా ఆవిడ వంటలో best" అని చాటింపేశాడు. ఇంక ఆ వారమంతా అదే ఉప్మా తిన్నాడు. మరుసటివారం మనవాడికి కొంచెం వెగటు వచ్చి, "ఈ రోజు దోశలు చెయ్యవోయ్. ఉప్మాకి కొంచెం break వేద్దాం", అన్నాడు. ఆమె, "నాకు దోశలు చెయ్యడం రాదండి" అంది. కొత్తసంసారంలో కోపాలు ఉండకూడదు, సమస్యను శాంతియుతంగా పరిష్కరించుకుందామన్న సదుద్దేశంతో:
అ: "పోనీ నీకేం వచ్చు"
ఆ: "నాకు ఉప్మా చెయ్యడం వచ్చును."
అ: "అది కాకుండా?"
ఆ: "నాకు అదొకటే వచ్చునండి"
అ: "ఆఁ? ఆ ముక్క పెళ్ళికి ముందు ఎందుకు చెప్పలేదు?"
ఆ: "మీరు అడగలేదు కదండి"
సరే ఇంత చిన్న విషయాన్ని పెద్దది చెయ్యడం ఎందుకు అనుకుని అతను రోజూ అదే tiffin గా సేవిస్తూ వచ్చాడు. కొన్నాళ్ళకు అతడుంటున్న ఊళ్ళో ఒక South Indian restaurant (అదే, దక్షిణభారతవంటకాల పూటకూళ్ళ ఇల్లు) ప్రారంభించారు. పందొమ్మిదివందల నలభై ఏడు, ఆగష్టు పదిహేనున మన జాతీయపతాక ఎగిరినప్పుడు గాంధీగారు ఎంత ఉబ్బితబ్బిబ్బైపోయారో, మన కథానాయకుడు కూడా అంతే ఉబ్బి తబ్బిబ్బయ్యాడు. సాయంత్రం త్వరగా office నుండి వచ్చేసి, భార్యాసమేతంగా ఆ restaurant దగ్గర వాలిపోయాడు.
ఒక waiter, menu తీసుకొచ్చి మనవాడి ముందు ఉంచాడు. "ఎన్నిరిక్కు?" అని ఆత్రంగా అడిగాడు మనవాడు. "menu దేఖియే" అన్నాడు waiter. అప్పుడు అర్థమైంది అకడ waiters అందరూ హిందీలో సంభాషిస్తున్నారు అని. menu కూడా హిందీలో ఉంది. సరే, హిందీ రాదనే విషయం భార్యకు తెలిస్తే నామోషీ అని దేవుణ్ణి తలుచుకుని ఉన్నవాటిల్లో ఒకదాని మీద వేలు పెట్టి waiterకి చూపించాడు. Waiter, "ఓ, అర్థమైంది", అన్నట్టు తల ఊపి, తన చేతిలో ఉన్న కాగితం మీద ఏదో బరుక్కుని వెళిపోయాడు. ఇంతలో మన వాడు భార్యకేసి చూసి, "Waiter లతో ఎంత తక్కువ మాట్లాడితే అంత మంచిది. ఎక్కువ మాట్లాడితే లోకువైపోతాము", అన్నాడు. అతని భార్య అమాయకంగా, "ఓ, అలాగా", అని తల ఊపింది.
ఇంతలో మన వెయ్టరు రెండు పళ్ళాల నిండా ఉప్మా పెట్టుకుని తీసుకొచ్చాడు. అది చూసిన మనవాడు ఉప్మా కంటే ముందు ఖంగు తిన్నాడు. భార్యకేసి తిరిగి, కాస్త తెల్లముఖానికి గాంభీర్యం పూసి, "ఎప్పుడూ నీ చేతి ఉప్మా తింటున్నాను కదా. ఈ సారి అసలు బయట ఎలాగ చేస్తారో తెలుసుకుందామని order చేశాను" అన్నాడు. భార్య మళ్ళీ అమాయకంగా తల ఊపి తినడం మొదలెట్టింది. మనవాడు తింటున్నాడే కానీ, ఒకటే వెగటు పుట్టింది. మొత్తానికి అయ్యింది అనిపించి, "సరే, ఇంకేమైనా తిందాం" అనుకున్నాడు. పక్క బల్ల మీద కూర్చున్న వాళ్ళేమి order చేస్తున్నారో చూస్తూ ఉన్నాడు. ఒకాయన ఏదో హిందీలో చెప్పాడు. అది విన్న waiter ఘుమఘుమలాడే సాంబార్తో వడలు తీసుకొచ్చాడు. మనవాడికి మనసు లాగింది. ఆయనేమన్నాడో అలాగే గుర్తుపెట్టుకుని waiter వచ్చాక అదే చెప్పాడు. waiter, "ఓహో" అన్నట్టు చూసి లోపలికెళ్ళాడు.
కాసేపాగి మళ్ళీ waiter రెండు ప్లేట్లలో ఉప్మా పట్టుకొచ్చాడు. మనవాడు బిక్కమొహం వేసి, "ఏంటిది? వెటకారమా? owner తో మాట్లాడతాను" అని వాడితో తగువుపెట్టుకున్నాడు. Owner తెల్లని పంచి కట్టుకుని, అడ్డనామాలు పెట్టుకుని, కిళ్ళీ నవులుతూ వచ్చాడు. "Problem ఏంటి సార్", అని అడిగితే మనవాడు అరవంలో తన బాధ వెలిబుచ్చుకున్నాడు. ఆ owner, waiter తో, "ఈయన ఏమి చెప్పారు?" అని అడిగితే "ఫిర్ యెహీ లాయియే, అన్నారు సార్", అని waiter చెప్పాడు. విషయం అర్థం చేసుకున్న owner, "సార్, మీరు ఇదివరకు తెచ్చిందే తెమ్మని చెప్పారుట కదా సార్" అన్నాడు. అప్పుడు వెలిగింది మనవాడికి, ఆ పక్క బల్ల వాడు ముందు కూడా సాంబార్వడ order చేసి ఉంటాడు అని. తగువు పెట్టుకుంటే అసలు విషయం తెలిసిపోతుందని, "అయ్యో, నేనో పరధ్యానంలో ఉన్నాను" అని owner తో చెప్పి మళ్ళీ ఉప్మా తినేశాడు.
మూడో సారి కూడా పట్టు వదలని విక్రమార్కుడిలాగా మనవాడు menu తిరగేశాడు. "సరే, అది ఉప్మా అనుకో, మిగతావేవీ ఉప్మా కాకూడదు కదా?" అనుకున్నాడు. ఎందుకైనా మంచిది అని ఉప్మాకు అతిదూరంలో ఉన్న, menu లోనే ఆఖరి item ని order చేశాడు. అదేదో మిగతావాటికంటే వేరే font తో, special గా ఉంది, కచ్చితంగా ఏదో అద్భుతమే అయ్యుంటుందని ఊహించాడు. ఆ waiter ఒక వెర్రిచూపు చూసి, వెళ్ళి owner తో మాట్లాడాడు. Owner వచ్చి, "సార్, మీరు చెప్పింది మేము తీసుకురాలేము", అన్నాడు. "ఎందుకు తీసుకురాలేరు", అని అడిగాడు మనవాడు. ఆ owner ఒక వెటకారపు నవ్వు నవ్వి, "ఆ menu చివరిలో ఉన్నాది, నా పేరు సార్", అన్నాడు.
మొత్తానికి కథానాయకుడికి ఉప్మా తప్ప వేరే ఏదైనా తినాలనే కోరికకు అలాగ అడ్డంకులు పడుతూ వచ్చాయి అన్నమాట. నా పరిస్థితి కూడా అలాగే ఉంది.
--
సెర్చి పార్టీలకు: Viveka Vardhani/Vardhini Public School, Arumugam Sivasami/Sivasamy, Tuni
